Van bij aanvang weekte het meest recente conflict in Oekraïne over het algemeen strijdvaardige gevoelens los. Een oog voor een oog blijft één van de menselijke primitieve instincten, oordelend dan vanuit het mechanische, of misschien nog het emotionele bewustzijn. Zoals bij vele politiek geladen conflicten ligt de waarheid altijd wel ergens in het midden. Die waarheid is net als de schoonheid altijd relatief ten opzichte van de toeschouwer. Maar ook al zouden er aangevoelde redenen zijn om zich bedreigd te voelen, een slechte vrede is altijd nog beter dan een goede oorlog. Objectief gezien verloopt deze oorlog echter ook slecht.
Soms is een conflict met wapengekletter, als uitbarsting van opgestapelde wraakzuchtige frustratie, bijna onvermijdelijk. We leven nu eenmaal (nog) niet in een ideaal gematerialiseerde wereld. En wanneer de ene partij de andere voor te lang en te breed een te lekkere prooi blijkt, dan breken de remmen soms door. Hoe groter de voorkant, hoe groter de achterkant. Zo werkt bij sommigen ook de nog onbeheerste menselijke en spiritueel blinde natuur. De spreuk "fight like Ukranians" leek aanvankelijk dan ook een gepaste symboliek als antwoord op Putins oorlogsdorst. Per slot van rekening heeft iedereen toch het recht zich te verdedigen. En dat is ook zo, als men zich ook effectief kàn verdedigen.
Om de toekomst van een samenleving speel je echter beter geen russische roulette. Een mensenleven heeft zo veel meer om het lijf dan het rollen van politieke spierballen, dat terecht de vraag mag gesteld worden of alles dit wel waard is. En blijft...
Natuurlijk heeft Putin totaal ongelijk om er zijn vers uit de mottenballen gehaald wapentuig tegen aan te gooien. Maar heeft de internationale politiek de laatste pakweg 20 jaar wel genoeg verder gekeken dan het niet zelden persoonlijke elektorale zelfbelang? Wat een voorkant heeft, heeft nu eenmaal ook een achterkant.
De kabbala, een joods esoterisch werk, vermeldt: aan elk gedood mensenleven gaat een universum verloren. Het joods-palestijns conflict even daar gelaten... Verdient het geen aandacht om daar voldoende bij stil te staan? Kosmologisch is de mens het eindproduct van een eonen lang willen van het universum. Elke mens...
Het menselijke oordeel mag dan al eens dood en verderf willen uitspuwen, er is een hoger bewustzijn dat beter weet. Veel beter.
De mens bezit ook dàt hoger bewustzijn...
Nu blijkt dat de oog om oog theorie niet opgaat om alle partijen wakker te schudden en tot bedaren te brengen, is het aan de wereldgemeenschap om vrede te stichten. Niet alleen de wil om de mens te scheppen komt van eonen ver, ook deze om vrede te doen ontstaan komt vanuit het universum. Meer dan die om strijd, gerechtvaardigd of niet, dient de wil om vrede te creëren het bestaan te overstemmen. En net zoals het snelle resultaat van elektoraal korte termijn denken, blijkt oorlog veel haalbaarder dan vrede. Alleszins makkelijker, gezien vanuit het ideologische non-denken van sommigen. Vrede behelst de mentaliteit van de wereldbevolking. Daarom nog niet meteen de ganse wereldbevolking, maar toch iets meer dan de gemiddelde parochie... Die vrede begint echter wel bij onszelf, en bij de buren, en bij de familie, en op het werk, en in het verkeer.
Om een oorlog te vermijden, dient vrede een mentaliteit te zijn. Ook in het aangezicht van de grootste boertige bullebak. Het betekent niet zich weerloos laten afslachten, maar naast materiële afweer, ook zorg dragen voor spirituele ontwapening.
Het eindigen van oorlog begint bij het activeren van ons bewustzijn in meer dan één tijdelijke richting en het willen van vrede voor de langere termijn. Iedere dag, iedere moment. Lijkt ons dat wat te vermoeiend en eerder vruchteloos? Inderdaad. Oorlog lukt veel sneller klaarblijkelijk... Onthecht de geest van het zo wanhopig naar aandacht smekende materiële. Richt de wil naar rust en vrede. Het zal in alle eerlijkheid wat moeite kosten, maar willen we het niet doen voor onszelf, laten we het dan voor onze kinderen doen, of andermans kinderen.
Er is tenslotte naar mijn smaak en los van alle geëmancipeerde overtuigingen, een toch ontnuchterend gezegde uit de oudheid, ontstaan uit decennia van conflict: de vrouwen baren de kinderen voor de oorlogen van de mannen. Dat mag al eens stoppen...