Als ik aan het houthakken en houtstapelen ben, komt er vaak een roodborstje me gezelschap houden. Het lijkt of hij (of zij?) met grote belangstelling volgt wat ik aan het doen ben. Ik stel me zo voor dat het vogeltje graag zou willen helpen, maar niet weet hoe. De houtblokken zijn een beetje te groot en te zwaar.
Maar dit roodborstje helpt me wel degelijk. Het helpt me te beseffen dat ik hier niet alleen ben, maar dat er ook nog vele andere wezens om me heen leven. Zichtbaar en onzichtbaar. De aanwezigheid van dit roodborstje wordt door veel mensen eenvoudig verklaard met de constatering: “hij is gewoon op zoek naar eten.” Lekkere wormpjes en zo, die door mijn werkzaamheden beschikbaar komen. Maar deze eendimensionale verklaring doet het vogeltje en ook mijzelf tekort.
Want ik voel met dit beestje wel degelijk contact. Kijk maar hoe hij me aankijkt. Kopje naar links, kopje naar rechts, beetje scheef naar links, dan naar rechts, dan even een piepje. En een wit poepje om het af te maken. Volgens de gangbare informatie houdt de “roodborstlijster” altijd minstens een meter afstand tot de mens. Maar dit vogeltje komt veel dichterbij. Soms tot wel 10 centimeter! Zou het komen door zijn moedige inborst of doordat hij voelt dat er van mij geen gevaar te duchten is?
Hij houdt er ook van om verstoppertje te spelen tussen het hout. Blijft daarbij steeds goed opletten of ik wel blijf kijken. Als ik wat te lang met mijn aandacht elders ben, begint hij heel nadrukkelijk in mijn blikveld heen en weer te fladderen. “Zie je me niet?” Jawel hoor vogeltje, ik zie je!
In het sjamanisme worden vogels gezien als boodschappers van de geest. Ze kunnen vrij door de lucht vliegen en kunnen zich met hun pootjes toch ook stevig aan een tak vasthouden. Wat zou dit vogeltje mij vandaag te zeggen hebben?
Ik zoek het op (In “Luisteren naar dieren” van Ted Andrews) en lees: “Verschijnt er een roodborstje in leven, dan mag je verwachten dat er op een groot aantal gebieden van je leven nieuwe groei zal plaatsvinden.” Kijk, daar heb ik wat aan. De wat meer materialistische van mijn vrienden zullen vinden dat dit roodborstje niet wezenlijk verschilt van een dooie mus, maar ik zie dat toch anders.
Ik heb het al eerder over synchroniciteit gehad. Het bevalt mij heel goed betekenis te geven aan alles wat mij overkomt, hoe klein het detail ook is. Bij het bepalen van die betekenis kan ik het overigens heel goed mis hebben, en dat gebeurt ook regelmatig, maar dat geeft niet. Het gaat om de keuze: hoe kijk ik naar het leven? Als ik ervoor kies mijn leven als zinloos te beschouwen, wordt het hier inderdaad een treurig tranendal. Maar allemaal hebben we altijd weer de mogelijkheid een positievere keus te maken. “Alles heeft betekenis”. En nou geen “ge-ja-maar! Probeer het maar eens.
Het uitgangspunt dat alles betekenis heeft, kleurt mijn dagen met een groot gevoel van zin en vervulling. Het maakt dat ik naar alles kan kijken met de ogen van de Kunstenaar. Bezieling is overal.
Ik lees nog iets anders dat me des te sterker voor dit vogeltje inneemt: “Met zijn zang bakent hij zijn territorium af”. Ja, dat geldt natuurlijk voor zo ongeveer alle vogels. Maar dan komt het: “Lijfelijke confrontaties blijven eerder symbolisch, zonder veel schade aan te richten.” Daar kunnen wij mensen nog wel wat van leren!
“Je moet uit volle borst je eigen lied zingen, wil je nieuwe groei beleven. Botsingen met anderen of tegenwerking zijn eerder show dan echte bedreigingen, laat je dus niet afschrikken.”
Met deze bemoedigende woorden zie ik het al weer overal lente worden. En met al mijn plannetjes voor het nieuwe voorjaar laat ik me door “gedoe” niet langer afschrikken. Kom maar op!
En doordat jij dit nu leest, beste lezer en lezeres, geldt dat ook voor jou! Gefeliciteerd.
Met dank aan het roodborstje.
Dag lief vogeltje!
Wordt vervolgd.